Ik ben opgegroeid in een standaard gezin. Met standaard
bedoel ik dat je naar school gaat om iets te leren en daarna gaat werken om de
kost te verdienen. Wanneer je niet alleen de kost voor jezelf kunt verdienen
maar ook nog die van anderen kun je er over gaan denken om zelf ook weer een
standaard gezin te stichten. De meeste mensen proberen dan een volmaakte
'wederhelft' te vinden, de man of vrouw van zijn of haar dromen en gaan dan
trouwen. Zo is het mij ook vergaan. Allerlei romantische beelden zweefden voor
mijn ogen. Een ideale partner, een volmaakt huwelijk, een droom gezin. Maar
natuurlijk stond boven al bij mij voorop dat dit volmaakte huwelijk het einde
zou betekenen van mijn innerlijke leegte. Geinspireerd door teksten uit
liefdesliedjes zoals: 'ik kan niet leven zonder jou' en 'zonder jou besta ik
maar half' geloofde ik echt dat ik in mijn huwelijk 'vol-ledig' zou worden. Ik
koesterde dus hoge verwachtingen Maar die verwachtingen kwamen niet uit. Want
toen de witte broodsweken eenmaal voorbij waren keerde het welbekende
onbehaaglijke gevoel weer terug.Wanneer de lezer nu denkt :'daar zal hij dan wel
van geleerd hebben'. Niets daarvan! Ik dacht gewoon; 'dit is niet de goede vrouw
voor mij'. Ik geloofde vol overtuiging dat zij de schuld was van mijn onbehagen
en begon weer naar een andere vrouw uit te kijken.
